DEPRESİF ÖLÜMLÜ-3

İnsanım ben! Kimliğim daha tanımlanmamış;
Teşbih; beşikten kabre kanat çırpan bir kuşum!
Yarın bilmiyor beni, dün adımı anmamış;
Ânda olmak hoş da ben, ölmek için doğmuşum.

Doğumum gerçek ama yaşadıklarım rüya,
Ölümüm bir meleğin elinden olacakmış!
Zaman akıp gidermiş, insan yaşarmış güya!
Hayat benim gözümden kendine kaç kez bakmış?

Bir yanda depresyon var, bir yanda bekler mani,
Sevinçler, üzüntüler, aşklar, yanılsamalar...
İnsan acısız olmaz, dertsiz olmazdı hani;
Dert ettikçe yüzüme tükürüyor lâmâlar.

Varlığım kör bir makas, ömrümden ömür kırpan,
Yokluğum iki ucu kesilemeyen boru...
Ne bir kurşun, ne bıçak, ne bir kılıç, ne tırpan;
İçimi parçalayan soru içinde soru!

"Yorma kendini dostum; bu hayat anlaşılmaz,
Ne mantığa dökmekle, ne de benzetmelerle...
Daha yola çıkmadan karlı dağlar aşılmaz,
Başarmak istiyorsan sabit durma, ilerle!"

Bir dörtlükte kağıda döküyorum gayemi,
İşte buldum diyorum; diyor, seviniyorum.
Peki derdin ne senin; mal mı, mülk mü, paye mi?
Bu soruyu duyunca, çaresiz, siniyorum.

İnsan; vücut, ruh ve nefs...Fikir, iman, aksiyon...
Anlatması zor fakat anlaması daha zor!
Kim yönetiyor beni; kimde bu direksiyon?
Görünürde benim de gerçekte bir dinozor!

Bir merhem istiyorum gönül yarama çare,
Ey Rabbi alemlerin, sana sesleniyorum!
Ben mi parça parçayım, kainat mı yekpare?
Fikir yağmur, akıl çöl; artık ıslanıyorum!

Yoruldum ve sığındım bir kayanın ardına,
Bir ses: "Boşa direnme; bulmak yok, aramak var!
Düşme içinde Allah olmayanın ardına,
Arzu et sen yeter ki, kazanmana ramak var.

İnan, sadece inan! Yüreğin genişlesin,
Bu noktada beraber cami, kilise, havra!
Anlarsın, kıl kurtları aklını bir dişlesin:
Ölüm hariç herşeyin gerçekliği palavra!"

Dedim Ya Rab, büyüksün! Evet, daha ölmedim;
Huzur boylu boyunca içerime uzandı.
Vurdum kafatasıma, aklıma "bir sus", dedim,
Dedim, kazanacaksın; Necip Fazıl kazandı!
Şaban Demirel